معاونت فرهنگی مدرسه علمیه کوثر

میرسد روزی که بی چون و چرا می بینمت

میرسد روزی که ای شاه وفا می بینمت

عامل وصل من و تو ذوق بارانی بود

میرسد روزی که با حال بکا می بینمت

میرسد روزی که تکیه میدهی بر کعبه و

در کنار خانه ی امن خدا می بینمت

امروز، خورشید مهربان تر از همیشه بیدار می شود. روز از شانه های تو آغاز می شود تا جهان، بزرگی ات را ببیند؛ چون بزرگی ابراهیم خلیل علیه السلام در برابر بتانی که فرو ریختند.

ملکوت را در دست هایت به تماشا می گذارند تا رسولان بی رسالت دنیازده، بهشت را پیچیده در قنوتت به تماشا بنشینند.

جهان، خلاصه ای از لبخند توست که امامتت را تمام آبشارها قیام می کنند و جنگل ها قامت می بندند.

بزرگی؛ چون پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله . بزرگی؛ چون وحی، چون پدرانت ردای پیامبر صلی الله علیه و آله بر دوشت آواز عدالت سر می دهد و شمشیر سرْ شکافته پدر بزرگوارت علی علیه السلام ، در دست هایت مشق عشق می کند.

چشم هایت بوی مهربانی زهرا علیهاالسلام می دهد.

امروز، روز بزرگی توست؛ بزرگی تو بزرگ تر از تمام پیامبران است. بزرگی تو سال ها خواهد بود؛ بزرگی تو از ازل آغاز شده و با ابدیت به پایان می رسد.

خدا از امروز، تو را بزرگ تر از هر کسی می خواهد.

امروز از آن توست؛ مثل تمام فرداهای نیامده، مثل تمام دیروزها، مثل تمام روزها، هفته ها، ماه ها و سال ها.

تمام فصل های سال، نامت را از بر کرده اند؛ مثل تمام درخت ها و آب ها.

امروز، روز آغاز مهربانی خداوند با دنیاست، روز مهربانی تو با جان های تشنه ما. امروز، روز آشنایی و آشتی لبخند و آینه هاست؛ روز شکوفا شدن گل های محمدی در دامنه نام شکوهمند تو. امروز، عطر گل های محمدی فراگیر می شود و باغ های عصمت، در شکوه امامتت شکوفه خواهند کرد، با نفس های معطرت.

امروز، فروردین ها از لبخند تو شکوفه خواهند داد و اردیبهشت ها با نفس هایت بهشتی می شوند.

ابدیت در تو خلاصه می شود و شادی، با لبخندت به نهایت کمال می رسد. بعد از امروز، جهان آغاز می شود؛ جهان از امروز، دوباره متولد خواهد شد.

پیش از این، نمرودها، رودهای آتش را گرداگرد زمین شعله کشیده بود؛ اما امروز با تو دنیا سربلند بیرون می آید از این همه آتش طغیان.

مانند ابراهیم خلیل، آتش ها را گلستان کرده ای. امروز، نوح، کشتی نجاتش را به دست تو می سپارد تا سینه سخت ترین توفان ها را به سمت ساحل های امن بشکافی.

ای منجی، ای یگانه منجی! از امروز، سکان هدایت بشر به دست توست. از امروز، شادی های ما آغاز خواهد شد؛ مثل غم های طولانی تو.

بر ما ببار، ای رحمت بی کران خداوند!

بر ما ببار که سال هاست کویر سینه هامان، تشنه باریدن زلال توست.

خدا كند كه بیایی….

عباس محمدی

عسکری از دار فانی دیده بسته

گرد ماتم بر رخ مهدی نشسته
گشته سامرا دوباره وادی غم

بر پدر، صاحب زمان بگرفته ماتم
عازم جنت شده با قلب سوزان

نزد زهرا و پیمبر گشته مهمان
او به دست معتصم گردیده مسموم

قلب پاک انورش را کرده مغموم
شست و شو داده پسر جسم لطیفش

شد به سامرا مکان قبر شریفش

روز هشتم ربیع الاول سال 260 هجری، روز دردآلودی برای شهر سامرا بود؛

زیرا خبر شهادت امام عسکری در عنفوان جوانی همه جا را فرا گرفت.

بازارها تعطیل شد و توده های محرومی که محبت خود را نسبت به امام،

از ترس سرکوب نظام، نهان می داشتند، امروز عنان عواطف خروشان

خویش را از کف دادند و شتابان وگریان به سوی خانه امام حرکت کردند

مروز، زمینیان به همراهی آسمانیان از درد فراق می گریند
و درسوگ هشتمین کوکب امامت، نوای ماتم سر می دهند؛
چرا که بار دیگر گلی از بوستان نبوی پرپر شد
و امام علی بن موسی الرضا علیه السلام آن امام مهربانی
و آن پرچمدار ولایت، دوستان خود را در غم هجران خویش فرو برد؛
اما بارگاه ملکوتی اش همچون آفتابی پر شکوه در ملک ایران
درخشان، و مأمن غریبان و ضامن دل های پریشان است
ما امروز همراه و هم نوا با کبوتران حرمش دل را به
پنجره فولاد سپرده و به سوگ می نشینیم
این روز، بر همه رهپویان و دوستداران
آن حضرت تسلیت باد