معاونت فرهنگی مدرسه علمیه کوثر

طعم گوارایِ «وجود» سرخوش می ‏کندش.
دست‏ های شفا، نسخه‏ ای از نقشه جهان را می ‏گستراند روبروی دردهای انسان.
اقیانوس ‏ها همچون آوازهای آبی، حضورِ تو را به جشن می‏ نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.
سفینه‏ هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛ غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده ‏اند.
این چنین است که سر انگشتان باران‏ زایِ شعر و شعور از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می ‏آورند.
بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت» به لباس‏ های روشن ایمان افزوده شدند و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»،

کنار کتاب ‏های در خور انسان چیده شدند. چه زیبا و شاعرانه، برگ‏ های طنّاز مسرّت، دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده ‏اند

و باید از هم ‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.
از هم اینک باید با خوش خوییِ آب‏ها خو گرفت.
شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ ات برنخیزد؟!
آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ ها به تمام دنیاست.
از بی‏ لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.
یا قمر بنی هاشم! واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود، دیگر عطشناک نیست.

لحظه ‏ای که آرامش تو در آن وارد شود، دیگر خطرناک نیست.
دریاها، شط‏ه ایی که نام تو را زمزمه نکرده ‏اند، از مقوله پاکی بیرون رفته ‏اند.
تنها قلم‏هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند، در قیام روسپیدند.
یا اباالفضل العباس علیه‏ السلام ! این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.
سلسله جبال اندک زمین، چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است و به حکایت نشسته است

چه بیهوده، مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!
لب‏ های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.
مقیم آبیِ احساس، عباس
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس
بگو با ذرّه‏ های تشنه جان
به عشق حضرت عباس، «عباس علیه ‏السلام »!»

محمدکاظم بدرالدین

شفیع قیامت
حسین، تنها واژه ‏ای است که وقتی زاده شد، برخاست؛ مثل عطر، وقتی که سرِ مظروف آن را جدا می‏کنند و سرریز می‏شود.
تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد، یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی. تو را باید آن‏قدر نوشت، تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق‏ نماهای زمین، به ناتمامِی تو اقرار کنند؛ یا حسین!
«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم به گفت‏گوی تو خیزم به جست‏وجوی تو باشم»